​

ในวัยปูนนี้ ส่วนตัวแล้ว ผมเห็นว่า
การเข้าถึง "ความจริง" ของชีวิต
คือความสำเร็จสูงสุดของการมีชีวิตอยู่ 
ไม่ว่าคุณในฐานะ เพศ หรือสภาวะใดๆ ก็ตาม 
 .
และอีกสิ่งหนึ่ง ที่ยิ่งใหญ่ ไม่มากไม่น้อยไปกว่า 
ก็คือ การค้นพบว่า ในเนื้อแท้ของความจริง 
หาใช่สิ่งที่หยาบแห้ง จืดชืด วังเวง ไร้ชีวิต 
อย่างที่ ผู้รู้คิดหลายสำนักเคยชี้เป้าไว้ 
.
เพราะในเนื้อแท้ของความจริง ... 
สิ่งที่ผม(เริ่ม)สัมผัสได้ ผมพบว่า 
มัน คือ "ความรัก" 
.
... เป็นความรักตัวแท้... 
เป็นอาการ เป็นลักษณะแท้ๆ แห่ง "ความรัก" 
.
คือ การดำรงอยู่เพื่อผู้อื่น 
ซึ่งนั่น ก็คือ เป้าหมายแห่งการดำรงอยู่
...เพื่อตัวของมันเอง... 
.
เพราะ ความจริง คือ ไม่เคยมีสิ่งใดตั้งอยู่โดดๆ เลย
มันล้วนอิงอาศัย งอกเงย งอกงาม 
มาจาก สิ่งใดสิ่งหนึ่งมาแล้วทั้งสิ้น... 
รวมทั้งชีวิตผม และชีวิตของเราทั้งหมดก็เช่นกัน... 
. 
ณ ห้วงลมหายใจนั้น... 
เราจะ ศิโรราบ ต่อการรับรู้และยอมรับว่า...
ความรัก คือ สิ่งที่ถักทอความเป็นทั้งหมดของเรา
และความเป็นทั้งหมด ในความเป็นหนึ่ง...นั้น
. 
ณ จุดนั้น เราจะรู้สึก "ขอบคุณ" ในความกรุณา 
ในมหากรุณาแห่งห้วงมหณรรพ 
ที่ได้ใช้เวลาชั่วกัปล์ชั่วกาล ในการถักทอ
ร้อยประสาน ทุกสิ่งที่อย่างจนเป็นเอกภพ 
และเปิดช่องเล็กเราทุกคน 
สามารถงอกเงยออกมาจากมหาจักรวาล 
เป็น "จิตรับรู้" อันเป็นฐานที่ตั้งแห่งมายาของตัวตน
รวมทั้งความเป็น "กระผม" ผู้พิมพ์ตัวอักษรเหล่านี้อยู่... 
.
หากปราศจากสรรพสิ่งทั้งหมด 
ย่อมไม่มีแม้สิ่งที่เล็กน้อยที่สุด 
และสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ก็ล้วนก่อร่างสร้างขึ้น
จากสิ่งที่เล็กจนแทบหาความสำคัญไม่ได้...
. 
ไม่มีสิ่งใดเลยที่เป็นโมฆะ... 
เพราะทั้งหมด ถูกร้อยเรียง
ด้วยพลังลึกลับอันน่าพิศวง...
ซึ่งไม่รู้จะเรียกมันว่าอะไร... 
กระนั้น ณ บรรทัดนี้ ผมขอเรียกมัน
ไปพลางๆ ว่า "ความรัก" ก็แล้วกัน...
. 
.
ขอ "ความรัก" จงเป็นพลังที่ขับเคลื่อน
ทุกหัวใจที่กำลังอ่าน ณ บรรทัดนี้อยู่... 
ขอความ "ตื่นรู้" จงเป็นหีบสมบัติ
ที่ถูกเปิดขึ้นแล้ว...ในใจคนทุกคน 
.

​